De halve marathon! Dat was tenminste het doel. Al bij het betrekken van mijn nieuwe huis in mei ’14 had ik me voorgenomen om het hardlopen weer op te gaan pakken. Ik heb tijdens de verbouwing van mijn huis immers niet zo gezond geleefd met enige extra kilo’s als gevolg. En aangezien mijn nieuwe huis is gelegen tegen het Scheveningse Bos, de omgeving ideaal is om lekker in hard te lopen en ik na de verbouwing toch niet veel beters meer om handen had tijdens de weekenden en de avonden, had ik ook geen enkel excuus om niet wat meer te gaan sporten.
Warempel bleek dat mijn spieren echter totaal vergeten waren hoe dat hardlopen ook alweer precies werkte. Hoewel ik met mijn eerste keer hardlopen zonder al te veel moeite netjes vijf kilometer wegliep, bleek dat mijn benen daar bij de tweede keer eigenlijk helemaal geen zin in hadden. Knieën en schenen deden ongelofelijk veel zeer en het bewegen ging alles behalve soepel. En dat terwijl ik toch niet echt kleinzerig ben (vind ik zelf tenminste). Ik heb nog twee weken doorgelopen met deze pijn in de hoop dat de souplesse vanzelf zou terugkeren maar helaas werd de pijn enkel erger, met als gevolg dat ook elke stap in het dagelijks leven onnoemelijk veel pijn deed. Wellicht enigszins begrijpelijk dat ik het hardlopen na deze twee weken on hold heb gezet en in plaats daarvan het fietsen weer heb opgepakt, met als eindresultaat mijn trip naar Parijs afgelopen zomer.
Na de trip naar Parijs wilde ik toch het hardlopen weer oppakken, zeker omdat ik niet echt een winterfietser ben (koud en donker). Om opnieuw pijn te voorkomen heb ik voor veel te veel geld nieuwe knal oranje hardloopschoenen laten aanmeten en ben ik vol goede moed weer begonnen met lopen. Wederom gingen de eerste vijf kilometer prima en opbouwen naar zes, zeven en acht ging ook nog aardig. Na de laatste acht waren de benen toch
enigszins verzuurd en heb ik besloten terug te gaan naar vijf, maar met wat meer
hoogteverloop. Een prima loop gehad, maar de volgende dag weer onnoemelijk veel pijn halverwege de schenen waar niet meer door heen te lopen viel. Het weekend daarna (begin november) heerlijk kreupel in een huisje gezeten met de familie.
enigszins verzuurd en heb ik besloten terug te gaan naar vijf, maar met wat meer
hoogteverloop. Een prima loop gehad, maar de volgende dag weer onnoemelijk veel pijn halverwege de schenen waar niet meer door heen te lopen viel. Het weekend daarna (begin november) heerlijk kreupel in een huisje gezeten met de familie.
Na het weekend weg heb ik mezelf – samen met buurman Roy en goede vriend Rick – ingeschreven voor de CPC halve marathon. Aan het begin van de kerstvakantie heb ik het hardlopen weer opgepakt en ben ik begonnen met drie x in de week een rondje om het Scheveningse Bos te lopen (3km). Heel rustig en zonder haast zodat mijn benen niet wederom overbelast zouden raken. Uiteindelijk heb ik dit een maand vol gehouden waarna ik samen met Rick steeds verder ben gaan uitbouwen tot een langere afstand. De week voor de CPC liepen we samen 17km. Zonder pijn, maar nog steeds erg stroef en vooral ook niet erg snel. Desalniettemin hadden we 17km gelopen en hadden we er beide het volste vertrouwen in dat we de halve marathon uit zouden lopen. En dat alles ondanks de griep die ik drie weken daarvoor nog heb gehad.
De dag van de loop zelf bleek voor mij echter een grote deceptie. De loop startte pas om
15:00 in de middag – ipv vroeg in de ochtend – en tegen al mijn hoop in werd zondag 8 maart toch de eerste lentedag van 2015. Op het asfalt was het veel te warm en er stond geen zuchtje wind. Zoals verwacht liep ik langzaam, maar wat ik niet had verwacht was dat ik uiteindelijk – samen met een groepje andere lopers – helemaal achterop kwam te lopen. Op de Segbroeklaan liep ik met de zon in mijn rug terwijl achter mij een kolonne van respectievelijk politiemensen op de fiets, politiemotoren, een ambulance en een hele meute volgauto’s reed, waarvan ik de schaduwen op de weg voor me kon zien. Op 12km werd door de bestuurder van één van de volgauto’s voorgesteld om af te haken omdat we de maximale looptijd zouden overschrijden. Een en ander gaat dan toch tussen je oren zitten en op 13km – vlak voor de brug over het verversingskanaal – ben ik daadwerkelijk afgehaakt. Op dat moment waren -door de warmte en de inspanning -mijn handen dubbel zo dik als normaal. Dit baarde de bijrijder van de volgauto in eerste instantie nog enigszins
zorgen, maar gelukkig hadden mijn handen bij het eindpunt weer hun normale omvang
aangenomen.
15:00 in de middag – ipv vroeg in de ochtend – en tegen al mijn hoop in werd zondag 8 maart toch de eerste lentedag van 2015. Op het asfalt was het veel te warm en er stond geen zuchtje wind. Zoals verwacht liep ik langzaam, maar wat ik niet had verwacht was dat ik uiteindelijk – samen met een groepje andere lopers – helemaal achterop kwam te lopen. Op de Segbroeklaan liep ik met de zon in mijn rug terwijl achter mij een kolonne van respectievelijk politiemensen op de fiets, politiemotoren, een ambulance en een hele meute volgauto’s reed, waarvan ik de schaduwen op de weg voor me kon zien. Op 12km werd door de bestuurder van één van de volgauto’s voorgesteld om af te haken omdat we de maximale looptijd zouden overschrijden. Een en ander gaat dan toch tussen je oren zitten en op 13km – vlak voor de brug over het verversingskanaal – ben ik daadwerkelijk afgehaakt. Op dat moment waren -door de warmte en de inspanning -mijn handen dubbel zo dik als normaal. Dit baarde de bijrijder van de volgauto in eerste instantie nog enigszins
zorgen, maar gelukkig hadden mijn handen bij het eindpunt weer hun normale omvang
aangenomen.
De halve marathon was een nobel doel voor iemand die al een paar jaar niet echt sportief meer was geweest. Gezien de moeizame voorbereiding vond ik de 13km toch een fijne prestatie. In september ding ik opnieuw mee naar een medaille tijdens de halve marathon van de Vredesloop! Felicitaties natuurlijk voor Rick en Roy. Zij liepen beide de loop uit in respectievelijk 2:09 en 1:45(!). Good job!
Perpetual Pedalling 
0 comments on “08/03 Voorbereiding 1: CPC”