06/05 Dag 7, Yarde Orchard

Dag 7 alweer! Na twee relatief vlakke dagen weer een klimdag. Vanaf de camping ben ik eerst naar het dorpje Bampton gehobbeld waar ik voorraden heb ingeslagen voor vandaag: onnatuurlijk zoete sinaasappelsap zonder toegevoegde suikers (?!) en bij de bakker een vers brood, brownies en een soort kokosmakronen. Waanzinnig lekker caloriebommen die me vandaag elke bovenmatige hobbel op gekregen hebben!

Vanaf Bampton ben ik doorgefietst naar Exmoor park. Daar moest ik een flinke hobbel over om bij de Tarr Steps te komen. Zonder problemen en toch wel enigszins trots bereikte ik de top. Daarna was het lekker af dalen, het dal in om de Tarr Steps te zien. De Tar Steps zijn een prehistorische brug over een stroompje, gemaakt van grote rotsblokken en stenen platen. Ik was er erg van onder de indruk en bovendien was de omgeving schitterend. Bij de Tarr Steps heb ik nog een brownie gegeten en toen was het tijd om het dal weer uit te klimmen.

De weg het dal uit begon vlak en begon verderop langzaam te klimmen. Alles goed en wel, maar de laatste 200 meter had (volgens het verkeersbord) een onwaarschijnlijk hellingspercentage van wel 20%! Ik ben al fietsend tot de helft van dit laatste stuk gekomen maar daarna was het echt op. En als het op is, dan is het ook op, want weer op de fiets stappen op zo’n steile smalle weg is praktisch gewoon niet te doen. Dus de laatste 100 meter heb ik de benenwagen genomen, maar dat is met een 30 kilo zware fiets aan de hand vrijwel net zo zwaar als, zo niet zwaarder dan, het fietsen zelf…

Gelukkig was met maar 100 meter en na die 100 meter mocht ik weer een stukje afdalen om vervolgens door te klimmen naar het hoogste punt van de reis op zo’n 425 meter boven de zee. Tijdens als dat geklim had ik voldoende tijd om na te denken over allerlei metaforen met betrekking tot pieken en dalen, zoals:

als het er toeristisch is, dan is het helemaal niet eenzaam aan de top.

aan de top waait het het hardst

aan de top kun je ook een lekke band krijgen

onderweg naar de top moet je af en toe even uitrusten

onderweg naar het dal moet je af en toe even afremmen

in het dal kan het ook mooi zijn

de top biedt perspectief

om een hogere top te bereiken moet je vaak eerst even een stukje door het dal

er is bijna altijd wel een hogere top te vinden

je houdt het in je eentje nooit lang vol aan de top

je houdt het in je eentje evenmin lang vol in het dal

er zijn twee wegen naar de top: de steile en de geleidelijk stijgende

zo zijn er ook twee wegen naar het dal

klimmen naar de top is hard werken

afdalen naar het dal is vrij makkelijk

klimmen naar de top is niet leuk

afdalen naar het dal wel

een vlakke polder is eigenlijk zo gek nog niet…

En ga zo maar door… Het voordeel van een hoge top is vooral de snelle afdaling die volgt. Nadat ik mijn remblokjes heb versleten aan die fijne afdaling volgde nog een stukje vlak fietsen langs een getijde-rivier en daarna nog stukje geleidelijk stijgen over wederom een oude spoorbaan. En toen was na 120km de trip van vandaag klaar!

De teller staat aan het einde van vandaag op 925km. Exmoor was schitterend, het weer was wederom top, dus kortom heb ik niets te klagen. Neemt niet weg dat ik wel wat lichamelijk ongemakken begin te ervaren, zoals een verkrampte schouder, een licht pijnlijke knie, twee ontzettend jeukende armen vol met uitslag en meer in het algemeen ben ik inmiddels gewoon best wel een beetje moe 🙂 Om die reden overweeg ik om van morgen mijn laatste fietsdag te maken en af te buigen naar Plymouth, om daar de trein richting London en Harwich te pakken. De totaalstand komt dan uit op zo’n 1025km. Niet gek, om in 8 dagen tijd net zoveel te fietsen als de gemiddelde Nederlander in een heel jaar 😉